روز جهانیِ پاستا همیشه به یادت خواهم بود. بیش‌تر از علاقه‌ی خودم به پاستا، به یاد تو و آن باهم بودنِ خواستنی‌مان. پاستا با طعم شولوخوف و دُن ‌آرام»‌ای که برایم گرفتی، و سسِ مغزهای کوچک زنگ‌زده»

شبِ پیش از پست قبلی‌ام، خیلی سیاه و زجرکش بود برام. به‌معنای واقعیِ کلمه دردناک. به این نتیجه رسیدم براش رمز بذارم تا کمتر اذیت‌ام کنه. تو این مدت، بهترم. وقتی می‌گم بهترم، یعنی تونستم کم یا زیاد به واقعیت‌ها نزدیک‌تر بشم. من یه‌زمانی با یه پیشنهاد، قشنگی‌های دنیام رو، اون رو، از خودم گرفتم. اشتباه بزرگ‌ترِ من اما، واکاویِ همین حماقت‌ام بود. این‌که چرا به‌ جرم دوست داشتن باید محکوم بشم و. وقتی نباشه، دیگه مهم هم نیست که بهم فرصت دفاع یا هر چیزی شبیه این

می‌نویسم و اشک‌هایم. از چیزی که لابد برای تو حماقت بود و برای من اما نیاز. نیاز به دوست‌داشتنت. حرف‌زدنی مجازی که بی‌پاسخ، محکوم به بلاک شدن بود و باز شماره‌‌ای دیگر و باز هم بلاک. بلاک، بلاک. کم آوردی و آخر به آن تنظیماتِ لعنتی پناه بردی تا برای همیشه از من خلاص شوی. حالا حتا نمی‌توانم با وارد کردن شماره هم پیدایت کنم. آهنگ بفرستم، حرف بزنم و بلاک. شب‌ها را که نه، سپیده‌دم ها را با ترس درونیِ وحشتناکی به خواب می‌رفتم.

۸ خرداد (۱۳۶۷)؛ سال‌روز مرگ خودخواسته‌ی عباس نعلبندیان آه، اینک که ما راهی سفریم؛ اینک که آغاز میکنیم پایان را؛ اینک که چون برگی سیلیِ پاییز خورده، سر به پایین داریم؛ اینک که همه در راهمان تاریکی است و ظلمت؛ اینک که همه سرگشتگی است و حیرت؛ اینک که چنگ بر هوا میزنیم؛ آه. ای همه، آیا نباید که همدیگر را بشناسیم؟ پژوهشی ژرف و سترگ در سنگ‌واره‌های قرن بیست‌وپنجم زمین‌شناسی یا چهاردهم، بیستم فرقی نمی‌کند»

حسِ بازی و لوس‌بازی نیست. که بازی، بازیِ ترس است و سایه، سایه‌ی مرگ و هوا در بهاری‌ترینش هم خفه. خفه می‌شوم خاطرات را. عق می‌زنم که پس بزنم‌شان؛ بلکه نفسی و آه و باز هم. برعکسش می‌کنم آه و "ها" به پنجره‌ای که باید دریچه‌‌ای باشد کورسوی امید، و اما کم از گیوتین ندارد. که نرسیده به گیوتینِ خودساخته‌‌ی زندگی‌ام هم نفس کم می‌آورم. و لابد تمام؟ برف‌ها عقیم می‌شوند و نوستالژی رویاگونِ عاشقانه‌ی اولیور و جِنی میان برف‌ها در "لاو استوری" هم.

به نوروز به بهار به سلام به زندگی به امید به خدا به بهشت به شیطان به جهنم به کرونا به مرگ به ناامیدی به رویا به باورِ نحسیِ سیزده به روشنفکری به دردها به خوشی‌ها به لایک‌ها به حقیقی به مجازی به تو به نبودنت مخصوصا به نبودنت به سین نشدن‌ها به بلاک‌ کردن‌ها به تنهایی به سکوت به عشق . باز هم به مرگ